تمرینات مورد نظر پس از آسیب دیدگی

√تمرین های ایستا ایزومتریک، همراه با تنفس طبیعی برای جلوگیری از بالا رفتن فشار خون سیستولیک ناشی از مانور والسالوا و افزایش فشار داخل قفسه سینه


√تمرین های پویا دینامیک

انجام آن بعد از اینکه بانداژ برداشته شد و پزشک اجازه حرکت مفصل را داد.


√تمرینهای ایزوکنتیک

موثرترین روش تمرینات فعال  است. برای خود ناحیه مصدوم انجام میشود.
نباید از تمرین مقاومت متغیر در مراحل اولیه دوره توان استفاده کرد.


√تمرین های دایره ای یا گردشی

برای حفظ آمادگی سایر قسمتهای بدن از ۸ تا ۱۲ ایستگاه تشکیل شده و سه بار تکرار می شود.


 √تمرین های پلیومتریک،

یعنی  یک انقباض درون گرا بلافاصله  پس از یک انقباض برون گرا در همان  عضله.
 
در مراحل آخر توانبخشی انجام میشود.

√تمرینات زنجیره حرکتی باز و بسته

نرمشهای جنبشی زنجیره ای بسته در بازتوانی آسیب های اندام تحتانی بسیار مفید است
در نوع بسته انتهایی اندام (بخش دیستال) روی زمین یا سطحی  قرار می گیرند و حرکت از قسمت پروگزیمال انجام میشود. در این تمرین بدلیل اینکه  حرکات roll و slide (حرکات آرتروکینماتیک) اغلب خلاف جهت هستند فشار کمتری به مفصل وارد میشود که در مراحل اولیه توانبخشی استفاده می شود .


√انعطاف پذیری و انواع کشش  ایستا .PNF
به عنوان یک قاعده ؛ این تمرینات هنگامی آغاز می شود که حساسیت موضعی وجود نداشته باشد و انقباض عضلانی بدون درد انجام گیرد.

در دوره توانبخشی نباید از کشش پویا  استفاده کرد


√تمرین های هماهنگی
تمام آسیب ها موجب اختلال در هماهنگی می شود
این تمرینات را باید سازگار با تکنیک های رشته ورزشی و تا مرز خستگی انجام داد.



تازمانیکه تمرین های پویا و ایستا بدون وزنه ویا با وزنه به راحتی انجام نشود نباید اقدام به دویدن کرد.

به عنوان یک قاعده ؛مرحله ی جدید تمرین های آمادگی جسمانی باید  با دوچرخه سواری،  شنا و مشابه اینها آغاز شود ،نه با  تمرینهای  شدید.

منبع: کتاب آسیب شناسی ورزشی سید محمد حسینی